De afgelopen jaren heb ik me verdiept in Vrouwelijk Leiderschap. In het vrouwelijke aspect van mensen (man of vrouw). Hoe je op een andere manier tegen dingen aan kan kijken of dingen kan doen. Vanuit een meer resultaatgerichte mannelijke manier van denken naar een meer cyclische vrouwelijke manier. Daar hoort ook niets doen, uitrusten en dood gaan (rauwheid) bij als onderdeel van de cirkel. Waarbij je meer een magneet mag worden voor mensen en kansen in plaats van achter mensen en kansen aan rennen. Van strikte doelen stellen naar intenties plaatsen en vertrouwen dat alles op het juiste moment gebeurt. Verzachten en vertragen. En dat je daar in kan ontspannen en kan “zakken”.
Voor mij was dat een heel nieuw concept. Ik heb mezelf altijd meer als mannelijk ervaren dan vrouwelijk. Hard werken, sterk zijn en niet zeuren hoorde echt heel erg bij mij. “Wat mannen kunnen, kunnen wij vrouwen ook.” In mijn vrouwenlijn zie ik het als symbolisch dat mijn overgrootmoeder een winkel had gekregen van haar man om zich nuttig te kunnen maken. De winkel heette “De Volharding”. Over vrouwenkracht gesproken.
En wat een ervaring is het om ook de vrouwelijke weg te gaan omarmen. Om de schoonheid daar van te gaan ervaren. Het voelde als thuis komen. Dat ik nog meer mag zijn wie ik ten diepste ben en ook de kwaliteiten van het vrouwelijke optimaal in te kunnen zetten.
Vorige week had ik een zoom call met iemand met meer mannelijke energie. Ik kon het verschil heel duidelijk zien en zag eigenlijk voor het eerst mijn eigen vrouwelijke zachtheid. En dan kan je daar ook in doorschieten.
Het mooie is dat er dan als vanzelf weer balans ontstaat. Ik werk met het Talentenspel van Willem Glaudemans. Het spel gaat ervan uit dat je de archetypische talenten hebt meegekregen om jouw levensmissie te vervullen. De afgelopen jaren ben ik regelmatig in gesprek met mijn innerlijke talenten.
De laatste tijd klopte er een Atleet aan in mijn Koninkrijk. Tot nu toe had ik deze altijd zorgvuldig genegeerd. Ik zag vooral de vervorming in de Atleet en had daar een prachtige allergie voor ontwikkeld. Bij een Atleet dacht ik aan winnen ten kosten van alles (vooral van een ander), ellebogenwerk, altijd de beste willen zijn, snot voor je ogen en ongezond doorzettingsvermogen. Niet iets waar ik blij van word.
En toch kwam daar de laatste tijd steeds vaker een Atleet om de hoek kijken. Vorige week was ik stenen aan het versjouwen voor een stoepje dat we aan het leggen waren. Zo’n moment dat ik kan voelen dat ik fysiek sterk ben, ook al ben ik op dit moment helemaal niet meer aan het sporten. En daar was mijn Atleet weer. In dit geval kon ik onder het sjouwen van de stenen met hem in gesprek. Wat is jouw functie in mijn rijk?, vroeg ik hem. Hij zei: “Ik ga over ware kracht en schoonheid. Om vanuit de flow en met gezonde discipline mooie dingen te bereiken.”
Ik heb altijd intensief gevolleybald. De mooiste herinneringen heb ik aan de trainingen dat ik echt helemaal in de flow zat en dat ik dan vanuit pure kracht de bal keihard binnen de drie meter kon slaan. Dat gevoel van zweven en in de flow zijn en dan op pure lichaamskracht in alle schoonheid een mooie bal slaan.
En daar komt voor mij dan zuivere mannelijke kracht kijken. Er is een vorm van discipline nodig om te oefenen en te werken zodat je beter wordt. Je ware kracht mag echt gebruikt worden om mooie dingen neer te zetten. Dat als tegenhanger van het vrouwelijke. In die zin mag het mannelijke en het vrouwelijke in jezelf echt in balans komen.
Dus dank voor de Atleet, die nu eindelijk zijn positie inneemt in mijn Innerlijke Koninkrijk. Dank dat ik ook mocht zien wat de vervorming is van dit talent in mij en waar het talent dan echt over mag gaan. Dat in mijn innerlijke koninkrijk het ware mannelijke en het ware vrouwelijke echt samen mogen werken. Om van daaruit op een goede manier vorm te geven aan mijn levensmissie. En dat begint met bewustzijn.
En misschien is het ook een uitnodiging om het sporten weer op te gaan pakken.
