Er was eens een jonge vrouw, in een land ver, ver hiervandaan. Ogenschijnlijk had ze alles goed voor elkaar: een mooie baan, twee heerlijke kinderen en een man waar ze van hield. Ze woonden in een fijn huis, en toch... was ze niet gelukkig. Haar dagen leken aan haar voorbij te vliegen, gevuld met zorgen voor anderen: haar baas, haar gezin, haar ouders. Ze voelde zich moe, leeg en uitgeput.
Op een avond, terwijl ze vast in slaap lag, verscheen er een uil naast haar bed. Zijn grote, wijze ogen keken haar doordringend aan. Zonder woorden nodigde hij haar uit en voor ze het wist, zweefde ze met hem naar een andere wereld.
Ze landden in een groots, maar kleurloos rijk. Een imposant, maar kil paleis verrees voor haar ogen. Binnen, in de troonzaal, zat haar moeder op een grote, koude troon. De jonge vrouw keek om zich heen en zag een vreemde aanblik: in de schaduwen zaten haar talenten, ineengedoken en wachtend. Sommigen zaten verveeld in een hoekje, vol met ideeën die nooit werden gehoord. Anderen werkten zich kapot, enkel en alleen om het iedereen naar de zin te maken. Er waren talenten die vervormd waren, constant struikelend en chaos creërend. En dan waren er nog de talenten die simpelweg lagen te slapen, vergeten en ongebruikt.
De uil keek haar aan en liet haar zien wat er aan de hand was in haar koninkrijk. Ze zag hoe haar talenten genegeerd werden, hoe ze niet de ruimte kregen om te groeien. Tranen welden op in haar ogen. Was dit haar leven? Was dit het koninkrijk dat ze had opgebouwd?
Plotseling veranderde het beeld. Voor haar verscheen een nieuw koninkrijk, weelderig groen en vol leven. Prachtige gebouwen rezen op en in het midden stond een schitterend paleis. Ze werd naar de troonzaal geleid, waar een grote tafel met dertien stoelen stond. Voorzichtig nam ze plaats op de troon en een diepe rust viel over haar heen. Dit voelde goed. Dit voelde als haar plek.
Eén voor één kwamen haar talenten binnen en namen ze plaats aan tafel. Ze spraken met haar, vertelden haar wat ze konden betekenen en wat ze nodig hadden om te floreren. De jonge vrouw luisterde aandachtig. Ze besefte dat ze goud in handen had, een koninkrijk vol ongekende mogelijkheden. Ze hoefde alleen maar de leiding te nemen en haar talenten te erkennen.
En toen... werd ze wakker. De kamer was stil, maar diep vanbinnen voelde ze nog steeds de kroon op haar hoofd. Een glimlach vormde zich op haar lippen. Ze wist wat haar te doen stond. Vanaf nu zou zij de hoofdrol spelen in haar eigen verhaal. Ze zou haar talenten ruimte geven en haar koninkrijk laten bloeien, zoals het altijd bedoeld was.
En zo begon een nieuw hoofdstuk in haar leven. Een leven waarin zij de regie nam, waarin zij haar ware kracht ontdekte en waarin haar koninkrijk eindelijk tot leven kwam. En ze leefde nog lang en gelukkig.
Sprookjes zijn prachtige metaforen voor ons leven. Op een heel ander niveau kan diepe kennis binnenkomen.
Herken je dit verhaal in jouw leven? Heb jij talent dat onbenut is of onzichtbaar?
Comentários