Ken jij haar ook?
Ergens in mij zit nog een diep verlangen om de juf te behagen. Dat ik het graag goed wil doen en het liefst een 10 wil halen.
Ik ga dan gelijk weer terug naar mijn basisschooltijd.
En het is echt een oud patroon dat me niet langer dient, omdat het me ergens tegenhoudt om helemaal mezelf te zijn.
Het maakt namelijk dat ik me net iets anders (beter?) voordoe dan dat ik werkelijk ben.
Van de week had ik zo’n aha-moment in een workshop. De “juf” gaf heel duidelijk aan dat ze een hekel had aan geleide meditaties. Terwijl ik daar dus helemaal van aan ga.
Au.
Ergens deed dat me pijn. Iets in mij ging twijfelen of ik daar dan wel van mag houden. Of dat ik een stukje van mezelf moet verstoppen zodat ik weer voldoe aan het perfecte plaatje. (ECHT SERIEUS??)
En dat is nu precies het moment dat ik me realiseerde dat ik me dus helemaal niet hoef aan te passen aan de ander. Dat ik een ander helemaal niet hoef te behagen.
Mijn gevoel van au zegt niets over de ander, maar alles over mij. Hier ligt mijn goud.
Ik ben de leukste versie van mij met alle dingen die ik heel erg gaaf vind. Dat is waar mijn kracht ligt en waar ik het meest van ga stralen.
Wie ben ik dat ik een ander me daarvan af laat houden?
Ik kwam er juist achter dat dit een stukje mij dus uniek maakt. En dat ik er niet voor iedereen kan en wil zijn. Dat ik helemaal mezelf mag zijn en mijn eigen rariteiten mag toe-eigenen.
En kunnen we kinderen op de basisschool dan alvast leren dat ze echt niet altijd aan het plaatje van de juf hoeven te voldoen. Dat ze ook mogen voelen waar ze zelf blij van worden.
EN DAT ZE DAN NOG STEEDS HELEMAAL GOED ZIJN, HUN EIGEN STRALENDE ZELF.
Comments