Van de week hoorde ik mezelf in een gesprek over Human Design zeggen dat ik een allergie heb voor Manifestors.
Op een bepaalde manier schrik ik daarvan. Kan ik dat wel zeggen?
Ik kan dat natuurlijk heel mooi uitleggen:
Manifestors zijn hier om te vernieuwen. Zij krijgen een ingeving, een idee. En dan willen ze dat ook gaan bewerkstelligen.
Manifestors kunnen anderen nodig hebben om hun idee ook echt van de grond te krijgen. Als jij mee kan met het idee van een Manifestor, dan openen ze zich voor je in de energie.
Als jij niet mee kan in het idee van een Manifestor, dan sluiten ze zichzelf een beetje af. Dit doen ze om hun idee te beschermen. Zij hebben immers een doel en dat willen ze bereiken.
Als jij niet mee kan, dan gaan ze zonder jou.
Dit is allemaal heel erg logisch. De vraag is, wat doet deze energie met mij?
Ik heb mezelf in gesprekken met Manifestors in alle coping mechanismen zien stappen.
Ik vecht: Ik ga ruzie maken met de ander. Ik ben het er niet mee eens.
Ik vlucht: Ik ga uit het contact en vermijd de ander. (Ik heb mezelf al betrapt op de gedachte dat ik misschien workshops moet gaan organiseren voor Generators en Projectors.)
Ik bevries: Ik ben in verwarring en weet even niet wat ik met mezelf aan moet. Ik doe helemaal niets en laat alles over me heen komen.
Ik please: Ik ga heel erg mijn best doen om het de ander naar de zin te maken. Ik praat de ander naar de mond en wil het vooral vriendelijk houden.
Al deze coping mechanismen geven mij zelf uiteindelijk een naar gevoel. Ik zorg daarmee dat ik zelf uit mijn kracht raak.
Waar zit dan mijn au?
Mijn pijn zit in mijn eigen beperkende gedachten.
Ik voel me afgewezen door de ander. Ik hou van openheid en vriendelijkheid. Als iemand wat gesloten en harder wordt, dan doet dat iets met mij. Ik vind dat lastig. Dat zegt alles over mij.
Ik krijg het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Ergens heb ik bedacht dat het beter is als iemand het voortouw neemt, iets initieert en de leiding neemt. Mijn ego gaat hier dan lekker mee aan de haal.
Ik heb het gevoel dat ik de controle kwijt raak. Een Manifestor is hier om haar eigen ding te doen en te vernieuwen. Dat ik graag enige vorm van controle wil hebben, zegt iets over mij.
Uiteindelijk is de ander een spiegel voor mijn eigen denkwereld. Ik kan de ander niet veranderen. Ik kan alleen mijn eigen reactie op de ander veranderen.
En dat begint bij bewustwording.
Het feit dat ik het kan zien (stap 1);
dat ik er een mooi verhaal van maak (stap 2);
dat ik me realiseer dat het over mij gaat (stap 3);
dat ik een keuze heb om op een andere manier naar mezelf in relatie tot de ander kan kijken (stap 4);
En dan vanuit liefde naar de situatie en vooral naar mezelf kijken (stap 5).
Dus ik mag mijn allergie naar Manifestors echt loslaten. Ik mag in mijn eigen kracht blijven staan en weten dat de reactie van een ander niets over mij zegt. Ik mag de schoonheid en meerwaarde van de ander zien en ik mag met een klein beetje meer liefde en zachtheid naar mijn eigen reacties kijken.
Dank lieve Manifestors voor dit prachtige inzicht!
En voel je meer dan welkom bij mij!
Ik ga het experiment graag aan.
Comments