Met m’n tienerdochter aan de eettafel. Op school was er iets tegen haar gezegd wat echt niet leuk en ook echt niet waar was. Tjonge, wat zijn kinderen soms hard tegen elkaar. Ook mijn tienerkinderen zijn in hun zoektocht naar hun identiteit op elkaar aan het reageren.
Hoe doe je dat? Hoe creëer je een gezond zelfbeeld? Hoe ga je om met feedback van een ander? Je hoeft niet alles aan te nemen wat er tegen je gezegd wordt. En is het wel voor jou? Of is de ander aan het projecteren vanuit zijn eigen angst, onkunde of jaloezie?
@WillemGlaudemans gaf onlangs in een training een mooie reactie in dit kader. “Bedankt voor je nutteloze commentaar”. Je hoeft niet alles aan te nemen. Dus ik zei tegen mijn dochter: “Lieverd, het is pas waar, als jij ook gelooft dat het waar is”
En tot mijn verbazing kwam daar heel veel herkenning op. “Ja mam, het is net al het uitpakken van een cadeautje. Je hoeft het niet aan te nemen en je hoeft het ook niet uit te pakken”
Ik vond dat echt een hele briljante opmerking, dus de dagen daarna werd dit mijn standaard zinnetje als er iets werd gezegd wat niet helpend was: “Je hoeft dit cadeautje niet uit te pakken!”.
Met Human Design heb je een bepaalde blauwdruk meegekregen. In de loop van ons leven zijn we alleen steeds meer bij onze essentie vandaan gegaan. Dit komt door onze opvoeding en de ervaringen die we hebben opgedaan. Het hele experiment in Human Design gaat over: wat ben ik over mezelf gaan geloven wat helemaal niet waar is?
Hoe fijn als kinderen nu al leren om heel dicht bij zichzelf te blijven en hun eigen innerlijke kompas mogen volgen. En tegelijkertijd zijn ze ons af en toe ver vooruit. Wij mogen ook echt nog leren niet alle cadeautjes die we krijgen uit te pakken.
Van de week zei mijn dochter: “Nou mam, ik wou dat ik je nooit had verteld over dat cadeautje. Je gebruikt het nu de hele tijd!”
Dat snap ik en tegelijkertijd is het kwartje wel gevallen. Het is een stuk rustiger aan de eettafel als het gaat over nutteloos commentaar.
