Vanmorgen, terwijl de wereld nog langzaam ontwaakte, liep ik met mijn hond. Het was 6:50 uur. Diep donker nog, en om me heen hing een voelbare stilte, bijna tastbaar. Het soort stilte dat je uitdaagt om erbij stil te staan – of juist door te lopen zonder deze te breken.
En daar, in dat moment, lag de kern van een experiment. Een kleine oefening geïnspireerd door Human Design.
Een moment van keuze
Ik kwam een andere hondeneigenaar tegen. Normaal gesproken zou ik de stilte doorbreken met een vriendelijk “wat een mooie hond!”, een opmerking over het weer of hoe fijn onze honden samen snuffelen. Het is een reflex die me vertrouwd is, maar vaak blijft er na zo’n gesprek een onbevredigend gevoel hangen. Alsof ik mezelf niet helemaal uitdrukte, of juist te veel invulde.
Dus besloot ik het anders te doen.
Ik zei alleen goedemorgen. En daarna niets meer.
De stilte toevoegen
In eerste instantie voelde het vreemd. Een klein beetje ongemakkelijk, alsof ik een sociale regel brak. Maar dat ongemak maakte snel plaats voor iets anders: opluchting. Geen geforceerd gesprekje, geen woorden die opvulden wat eigenlijk prima was zoals het was. Gewoon zijn. Even stilstaan, de stilte toelaten, en weer doorlopen.
Het was een oefening in bewustzijn, maar ook in overgave. Een moment om te luisteren naar de stilte in mezelf in plaats van te proberen deze te overschreeuwen. En het bracht me een verrassend helder inzicht: niet alle verbindingen vragen om woorden.
Een ongedefinieerde keel
In Human Design staat een ongedefinieerde keel vaak symbool voor een verlangen om gehoord te worden. Mensen met deze eigenschap kunnen een sterke neiging hebben om de ruimte te vullen met woorden, al is het maar om zichzelf bevestigd te voelen. Stilte kan daarom ongemakkelijk voelen – of zelfs bedreigend. Maar vanmorgen voelde ik juist het tegenovergestelde.
Door bewust níét te spreken, ontdekte ik de vrijheid van niets hoeven zeggen. Stilte werd geen tekort, maar een kracht. Een ruimte die niets hoefde te worden ingevuld, omdat zij op zichzelf al genoeg was.
De diepte van stilte
Wat mij het meest raakte, was hoe de stilte veranderde. Ze werd niet alleen draaglijk, maar zelfs prettig. Ik merkte de wereld om me heen intenser op. Stilte vult niet, maar verdiept. Het dwingt je om aanwezig te zijn, om te luisteren naar wat er werkelijk is in plaats van naar wat je denkt dat er moet zijn.
De kracht van je mond dichthouden
Niet iedereen is altijd in de stemming voor een gesprek – en zeker niet zo vroeg in de ochtend. Door mijn mond dicht te houden, voelde ik me bevrijd van de onuitgesproken verplichting om te praten. Het gaf me ruimte. Ruimte om te ademen, om te zijn, zonder iets te hoeven bijdragen. En die ruimte voelde verrassend rijk.
Misschien is dit een oefening die ik vaker wil proberen. Een moment van bewuste stilte inbouwen, niet alleen in mijn wandelingen, maar ook in andere delen van mijn leven. Het is bevrijdend om te beseffen dat niet alles altijd gevuld hoeft te worden met woorden. Soms is de kracht van stilte precies wat je nodig hebt om jezelf en de wereld beter te begrijpen.
Hoe zit dat met jou? Wanneer vul jij stiltes op? Wat zou er gebeuren als je het een keer niet doet?
Komentar